a kto umarl ten nie zyje mem

Ten Preston nie żyje. Rankiem nadeszła informacja na temat zakończenia poszukiwań rapera. Maciej Konopka został znaleziony przez policję na terenie podwrocławskiej gminy Siechnice. A kto umarł, ten nie żyje. A Wy lubicie gale MMA? Sokrates, ty nudziarzu. Grałeś kiedyś w jajeczne sz Tak czasem bywa. Czy to jakiś nowy spisek? Ptaszki ćwierkoczą. Nieeeee. TVN24 "Onkologia nie wybiera". Technoblade, amerykański youtuber znany z nagrywania filmików z gry komputerowej Minecraft, zmarł na raka. Przed śmiercią napisał przeznaczoną dla widzów Średnia ocen: 8,0 / 10. 6027 ocen. Czytelnicy: 9375 Opinie: 628. + Dodaj na półkę. Kup książkę. Po raz drugi wkroczyłam do świata elfów Holly Black i ponownie jestem mile zaskoczona. Autorka jeszcze bardziej rozwinęła swoją wizję nieśmiertelnych istot z Elfhame. Po przeczytaniu „Złego Króla” zostało mi w pamięci jedno a kto umarl ten nie zyje tak tak 廊 https://twitter.com/astrobotpl/status/1452766995976359938. 25 Oct 2021 Schrot Und Korn Er Sucht Sie. Rewolucja która wywołało pojawienie się iPhona, przetoczyła się przez firmy z sektora komórkowego niczym potężne tsunami. Szczególnie mocno oberwały największe i najbezpieczniej czujące się na rynku firmy, z wydawałoby się niezniszczalną Nokią na czele. Wcześniej na dno poszli dwaj duzi gracze rynku biznesowego i czołowi producenci ówczesnych smartfonów, BlackBerry oraz Palm. Dziś stare marki powracają na rynek, Nokia dzięki fińskiemu HMD, BlackBerry dzięki chińskiemu TCL Corp. I właśnie ta druga firma przywróci niedługo na rynek markę Palm, której losy ciekawie splotły się z drogą Apple za sprawą Jony'ego Rubinsteina. I ten splot chciałbym wam przybliżyć. Palm był jedną z najbardziej innowacyjnych firm, która rozruszała rynek PDA, w czasie w którym Apple wycofało z niego Newtona. Wspólnie z Nokią i jej Communicatorami, BlackBerry czy sprzętami PocketPC rozwijali kolejne generacje inteligentnych asystentów i smartfonów. Na ich pozycje w 2007 r. uderzyło Apple dzierżąc przełomowego iPhona w ręku. Palm próbował nawiązać z nim walkę przy pomocy webOS i nowych smartfonów serii Pre, opracowanych pod kierunkiem byłego pracownika Apple, Jona Rubinsteina. Dodajmy, nie byle jakiego pracownika, ten pan był jednym z głównych twórców iMaca G3, PowerMaców G4 i G5 oraz iPoda. Ze względu na rolę jaką odegrał przy tworzeniu tego ostatniego, zyskał nawet przydomek „Podfather”. Gdy zaczął być w Apple marginalizowany, na korzyść młodszych inżynierów, zdecydował się odejść właśnie do Palma. Zakończyło się to awanturą z Jobsem i końcem ich wieloletniej przyjaźni. Rubinstein wprowadził Palma Pre na rynek w 2009 r., dwa lata po debiucie iPhona. Smartfon zaprojektowano w taki sposób, żeby współpracował z iTunes udając produkt Apple i synchronizował się z nim bez żadnych dodatkowych narzędzi. Doprowadziło to do błyskawicznie do wojny pomiędzy tymi firmami, Apple w kolejnych update’ach odcinało Palma od iTunes, a ten drugi po chwili przywracał tę funkcjonalność. Ostatecznie Apple odcięło Pre całkowicie, a cała ta huśtawka tylko wymęczyła użytkowników. Sam sprzęt był wykonany znacznie gorzej od iPhona, trapiły go problemy z fizyczną klawiaturą czy mechanizmem slidera. Ale jednocześnie webOS miał bardzo duży potencjał. Obsługa gestami była prosta i bardziej zaawansowana niż w iOS, organizacja systemu była dobrze przemyślana. Co oczywiste, do wojny o iTunes dołączyła kolejna, w której Apple oskarżał Palma o wykorzystanie w webOS rozwiązań z iOS. Palm twardo odpowiadał, że na każdą rzecz mają papiery w postaci patentów z czasów palmOS. Na swoje nieszczęście firma zaniedbała to, co jest najważniejszym elementem nowego, smartfonowego świata. Palm początkowo ograniczył liczbę programistów którzy mogli tworzyć aplikacje na webOS. Gdy zdecydowali się otworzyć platformę, z opóźnieniem wprowadzili system pozwalający twórcom zarabiać. To, w połączeniu ze słabą sprzedażą (wyłączność otrzymał Sprint) i problemami sprzętowymi spowodowało, że programiści delikatnie mówiąc nie rzucili się na webOS. El Dorado było w App Store a nie na kiepsko startującej platformie. Pierwszy raz mogliśmy na większą skalę zaobserwować spiralę, która następnie wykończyła BlackBerry OS i Windows Mobile. Brak aplikacji zmniejszał zainteresowanie klientów, w efekcie ilość słuchawek nie rosła wystarczająco lub wręcz spadała, co powodowało dalszy odpływ deweloperów, który zmniejszał ilość aplikacji i tu patrz punkt pierwszy. Tym sposobem Apple i Jobs już w 2010 r. mogli powiesić logo Palma na ścianie z trofeami ustrzelonymi przez iPhona. Była to pierwsza duża ofiara. Palm został co prawda wchłonięty przez HP, który odnośnie webOS miał gigantyczne plany, ale te szybko skończyły się gigantyczną porażką. Dziś, pozostałością po firmie jest webOS pracujący w części sprzętu produkowanego przez LG. Na ścianie ofiar iPhona, Palm wisi dziś w doborowym towarzystwie, razem z BlackBerry, Nokią, Motorolą czy Microsoftem, ale to raczej marne pocieszenia dla twórców firmy i Jony Rubinsteina. Czy jest szansa, że nowy Palm nawiąże do dawnych tradycji? Raczej nie. Jak ujawniły dokumenty Federalnej Komisji Łączności (FCC) oraz WiFi Alliance niedługo zostanie zaprezentowany smartfon Palm o enigmatycznym oznaczeniu PVG100. Wiadomo, że będzie pracował pod kontrolą Androida Oreo i używał pasma 2,4 Ghz. Brak 5 Ghz oznacza, że będzie to tani smartfon, próbujący wykorzystać znaną nazwę do stworzenia budżetowej linii smartfonów, która na sentymencie otrzyma w mediach darmową kampanię reklamową. W podobny sposób nowa Nokia zagrała wprowadzając nową 3310. Choć patrząc na zdjęcia do których dotarł serwis Android Police, nawet to może się nie udać. Jeśli wyciek pokazuje prawdziwy wygląd nowego Palma, to jest przykry i ponury żart z, jakby nie patrzeć, zasłużonej marki. Jeżeli to wszystko się potwierdzi, będzie mi trochę przykro. Palm to marka, która zasługuje albo na drogę wytyczoną dla BlackBerry, gdzie Chińczycy próbują nawiązywać do silnych tradycji marki albo pozostawienie go w spokoju w technologicznym grobie, do którego posłał go iPhone i błędy kierownictwa firmy. Zdjęcia: SmartPhoneBlogging, Wikipedia : GlobalX, Digital Trends, Android Police ZACZNIJCIE PROWADZIĆ TE SWOJE ZASRANE PSY NA SMYCZY. Boże. W tym kraju zawsze musi dojść do tragedii, inaczej powie ci taka, że przecież nic się nie stało! To nic, że mój pies znowu nie będzie umiał przejść obok innego, i to nic, że prawie mi go zagryzł. #gdynia #sopot #trojmiasto #psy Chciałem dokonać darowizny na rzecz osoby bliskiej. Na tyle bliskiej, że obdarowany nie musiał płacić podatku, więc sprawa wydawała się nie tylko bez kosztowa, ale też banalnie prosta do przeprowadzenia. Nic bardziej mylnego, zabrało to trochę czasu i naruszyło mój podatny na alergię wywołana absurdem, system nerwowy. Ale co tam, pojawił się też walor poznawczy i temat na tekst z cyklu nasza idiotyczna rzeczywistość. Przedmiotem darowizny było niewielkie mieszkanie, które lata temu odziedziczyłem po mamie. Chciałem je darować dorosłemu synowi. Nic bardziej banalnego i – wydawałoby się – prostego. Posiadam, akty notarialne stwierdzające jednoznacznie, iż lokum jest moje, idę z synem do notariusza i po sprawie. O nie, okazuje się, że jest przed sprawą, że to dopiero początek drogi przez mękę. Kancelaria notarialna w odrestaurowanej kamienicy w centrum Warszawy. Na biuro przerobiono tam przedwojenne mieszkanie. Trzeba przyznać, z gustem. Chyba w stylu art deco. Sympatyczna pani notariusz, u której stawałem do dużo bardziej skomplikowanych aktów prosi, żebym zapisał listę dokumentów, które muszę przed aktem darowizny przedłożyć. Większość budzi moje mocne zdziwienie. Oczywiście akty notarialne stwierdzające, moje prawo własności. To jasne i bezproblemowe; mam w plecaku. Kolejna rzecz: zaświadczenie ze spółdzielni mieszkaniowej, że przysługuje mi spółdzielcze własnościowe prawo do owego lokalu. Jak to ? – pytam grzecznie jak na człowieka o czasami dużej kulturze osobistej przystało, przecież spółdzielnia wie to już dawno, na podstawie przesłanych im aktów, co ma więc stwierdzać ? To klasyczne idem per idem, to samo przez to samo; błąd w logice polegający na definiowaniu pojęcia przez to samo pojęcie. - No tak, ale takie są przepisy – wyjaśnia pani notariusz. Kameralny pawilon przy bocznej uliczce: siedziba zarządu i administracji spółdzielni mieszkaniowej. Z rozmowy telefonicznej już wiem, że potrzebny będzie mój wniosek o stwierdzenie, że moje to moje, a później ów wniosek zweryfikuje zarząd i podpisze. Potrzebne dwa podpisy będą. Stawiam się w wyznaczonym terminie, ale akurat trwa posiedzenie zarządu więc proszą o poczekanie. Czekam cierpliwie, jarając fajki krążąc dookoła pawilonu. Cieszy mnie informacja, że trawa posiedzenie, bo pewnie prezesi są na miejscu i może podpiszą od ręki. Niestety nie, swoje trzeba odczekać. I tak dobrze. Mam stawić się za kilka dni. A gdyby prezesi się rozjechali, jeden na narty wodne, drugi na wieś agroturystyczną ? Po otrzymaniu zaświadczeni, że moje to moje, i zgodnie z instrukcją pani notariusz udaję się do urzędu skarbowego. Po co? Po zaświadczenie, że mam uregulowane sprawy podatkowe związane z lokalem mającym być przedmiotem darowizny. Mam uregulowane. Złożyłem dawno temu tzw zerowy PIT od spadku po mamie i jestem w jego posiadaniu, od daty nabycia spadku minęło 7 lat, więc i tak podatek jest nienależny, choćbym coś zachachmęcił. Ale i pani notariusz i pani w urzędzie skarbowym tłumaczy, że tak trzeba. No to czekam tydzień, przedkładając zeznanie podatkowe nt spadku, które jest w posiadaniu Urzędu i na podstawie którego dostaję niezbędny kwit. Idem per idem 2. Kolejna sprawa, kolejny urząd i czas oczekiwania. Chodzi o akt urodzenia mojego syna, czyli osoby obdarowanej. Tu, nadal sztucznie podtrzymując odpowiedni poziom wątpliwej kultury osobistej, zaczynam się wewnętrznie buntować. Wewnętrznie, bo znajomy adwokat wyjaśnił mi, że to nie fanaberie notariusza, tylko obowiązujące go przepisy. Przepisy ustanawia państwo, a konkretnie rządzący, wobec których zbuntowany jestem jeszcze od czasów Edwarda Gierka, więc to nic nowego. Ów bunt w w/w przypadku przybrał postać pytań. Po co potrzebny jest akt urodzenia osoby obdarowanej? Czy istnieją jakieś regulacje prawne stwierdzające, że jest czynem zabronionym dokonaniem darowizny na rzecz osoby nienarodzonej, osoby w wieku prenatalnym lub dopiero planowanej, lub też nieżyjącej ? Chyba nie. Czy konieczność przedstawienia aktu urodzenia wywodzi się i ma prawne uzasadnienie w licznych przypadkach dokonywania darowizn na rzecz osób nie urodzonych ergo prawnie nie istniejących. Czy, jeśli zamierzam stawić się na odczytaniu aktu z osobą uprzednio wskazaną, to nie można założyć, iż dana osoba istnieje, żyje, ergo się urodziła. Czy znane w dziejach ludzkości przypadki istnienia osobników ludzkich, które żyją, ale się nie rodziły. Mówi się jednym przypadku zmartwychwstania, ale nie urodzić się i żyć. Dziwna sprawa. W tym przypadku brak mi jest fajnego łacińskiego powiedzonka na wskazanie absurdu. Idem per idem już było, Ignotum per ignotum (nieznane przez nieznane) jakoś nie pasuje. Jest!, cytat z filmu „Psy” Pasikowskiego, gdy w ostatniej scenie Franz Maurer (Bogusław Linda) strzela w głowę Ola (Marek Kondrat), to wyrok za ….. jego panienki. Co mówi Linda spokojnym, lecz konsekwentnym głosem tuż przed egzekucją? Mówi słynna sentencję, w logice zwaną tautologią: a kto umarł, ten nie żyje. PS. Więcej o takich absurdalnych sprawach przeczytacie w mojej książce „Głos Cynika. Terapia Liberalna”, której patronem jest tygodnik „Wprost”. 01 Maja 2014, 15:00 Mnie jednak Bozia przynajmniej na jakiś czas oszczędziła, Ryśka nie. Nie będę tu lukrował i ściemniał. Rzeczy trzeba nazywać po imieniu. Jedni podpowiadają mi plotkarsko, że Rysiek poszedł do sąsiada, z którym ostatnio ostro popijał i tam zmarł w trakcie spożycia (czyli od razu pojawiła się zła plota: "zapił się na śmierć"), a inni zaprzeczają temu, twierdząc, że być może przytruł go czad z pieca w jego własnym domu. Albo po prostu umarł, gdyż naprawdę był już mocno schorowany. Nie wiem i przecież nie zamierzam prowadzić śledztwa. Bo co to ma tutaj za znaczenie? Jak było, tak było, fakt jest taki, że Ryśka po prostu już między nami nie ma. Na cmentarzu żegnało go ze 150 osób, w tym dawni koledzy z toru. I tak sobie na szpitalnym łóżku pomyślałem wtedy, że po zakończeniu kariery żużlowcy, jeśli nie zostają trenerami, działaczami, to bywają…sami jak palec. Bez żadnej opieki. Ludzie przypominają sobie o nich najczęściej dopiero na to był bardzo dobry człowiek, nikomu nigdy nie przyświnił, na nikogo nie powiedział złego słowa. Był koleżeński nawet wtedy, gdy jako "piękny, młody i utalentowany" uchodził za sportowego idola, jego wielki plakat z rękawiczką w zębach wisiał na wrocławskim Rynku (aczkolwiek wtedy akurat nie było jakiegoś szaleństwa kibiców na punkcie speedwaya i jeźdźców), zaś niemal całe Sępolno z Biskupinem i Zaciszem, ciekawostka: mieszkał tam też Janek Borysewicz, dziś Lady Pank, przymilało się do niego. I każdy chciał być jego kumplem, każdy chciał się z nim napić. Rysiek nie odmawiał. I to sprawiło, że jego kariera nie rozwinęła się tak bardzo, jak powinna, aczkolwiek walił komplety punktów w Ekstralidze (wtedy to była po prostu I liga), z Robertem Słaboniem zdobywał medale w mistrzostwach Polski par, z reprezentacją kraju wyjechał na tournee po Anglii. Ówczesny trener i mechanik Sparty pan Marian Milewski mawiał, że musi poprosić dzielnicowego, aby ten na dwa dni przed meczem prewencyjnie zamykał "Żółtego" do ciupy, w ten sposób chroniąc tego talenciaka przed balangami. Milewski wiele wiedział i słyszał, bo mieszkał po sąsiedzku na Biskupinie. Natomiast Rysiek wraz z rodzicami i licznym rodzeństwem żył w domku przy ul. Godebskiego, ledwie kilkadziesiąt metrów od Stadionu Olimpijskiego i ówczesnej siedziby Sparty. Obok wspomnianego domku Janych była tak zwana sex szopa (potem przemianowana na sex piwniczkę), w której nasza młoda, za to zgrana, paczka ostro imprezowała. Działo się i było wesoło. Piło się i się jeździło "na szlace", bo organizmy były jeszcze młode i silne. A ja dodatkowo zaczynałem już wtedy "dziennikarzyć". Dopiero dziś, po latach, natura odbiera swoje. Po gorzałkę szło się do słynnej pobliskiej "Balladynki" (którejś nocy ktoś zamordował panią, która tam stróżowała - to nie była łatwa okolica), albo się robiło bimber. Pamiętam, że kiedyś "Żółty" przed swoimi imieninami, na które zaprosił gości, za późno nastawił aparaturę, więc piliśmy... zacier. Ohyda! Kiedy pół drużyny Sparty zostało zatrudnionych w charakterze pracowników technicznych na Stadionie Olimpijskim, to natychmiast w łazience przy parku maszyn ustawili oni fachową aparaturę i urządzili bimbrownię. Cały stadion na okrągło chodził zawiany. Majster-brygadzista o siódmej rano chwalił punktualność swoich pracowników (tzn. żużlowców Sparty) nie wiedząc, że oni od wczoraj nie wychodzili ze swej służbowej pakamery, gdzie imprezowali. Przy okazji... hodowali tam króliki. O godzinie 13 odbywał się tradycyjny Wyścig Pokoju na trasie do "Balladynki". Z przodu na komarku zasuwał brygadzista, a za nim na rowerach doginali dzielni żużlowcy. Na koledzy byli ratownikami na działającym wówczas basenie przy Stadionie Olimpijskim. Kiedy kończyliśmy trening na torze, to ku uciesze gawiedzi przejeżdżaliśmy obok alejką na motorach żużlowych, by je odstawić do warsztatu Sparty przy ul. Mickiewicza. Za te jazdy strasznie nas ganiał pan Milewski, którego nazywaliśmy "Maniksem". Były niedozwolone, bo do klubu dla bezpieczeństwa należało maszyny prowadzić, żeby nie potrącać ludzi i nie wjechać pod tramwaj, co szkółkowiczom, nieobytym z wyrywnymi maszynami, się zdarzało. A po godz. 18 ratownicy wyganiali ludzi z basenu i wtedy my tam się bawiliśmy. Pływaliśmy np. ze studentkami z pobliskiego akademika AWF, czyli z dzisiejszego hotelu "Olimpia". Kiedyś Krzychu Zabawa skombinował skądś starą syrenkę. Nie miała kierunkowskazów, więc siedzący z przodu na miejscu pasażera Jany w turbanie z ręcznika na głowie (suszył włosy po basenie), nogą przez okno... robił za kierunkowskaz i krzyczał: "Cześć Manix!". Niestety, wtedy właśnie trener Milewski wychylił się zza płotu, bo coś tam robił u siebie w ogródku. I afera była. Na koniec Zabawa zarządził sportowy konkurs rzutu cegłą w syrenkę, oczywiście z pewnej odległości. Trafił tylko on sam. W przednią szybę. Myśmy miał piekielnie szybkie starty (chyba tylko Jurek Rembas mógł się z nim w tym mierzyć, a potem Mariusz Okoniewski) i nienaganną technikę, sylwetkę. Cudownie wjeżdżał w wiraże. Wygrywał wyścig za wyścigiem. Na zgrupowaniu kadry narodowej przed wrocławskimi MŚP w 1975 roku o całą prostą lał Plecha, Jancarza, Bruzdę i wszystkich jak leci. A wtedy był jeszcze żużlowym żółtodziobem. Megatalent. Cudowne dziecko wrocławskiego (i nie tylko ) żużla. Po kilku latach zaczął się jednak jego dramat. Tzw. lęki poranne, tj. kac i jakieś problemy z mięśniami rąk sprawiły, że po wygranym starcie tracił pozycję za pozycją i przyjeżdżał czwarty. Ludzie gwizdali. Rysiek więc, żeby sobie nie robić poruty, zamierzał przegrywać starty i jechać od początku z tyłu, by go nie wyprzedzano niczym tyczkę. I nie potrafił! Puszczał sprzęgło i znów był z przodu. I znów go objeżdżali, a widownia szydziła. Przygnębiające to było. Inna sprawa, że przyhamował go także potworny wypadek w Częstochowie, gdzie lotem trzmiela wylądował w tamtejszych trybunach i zmasakrował sobie cały to nie je bajka Przepraszam, że o tym wszystkim tak bezpośrednio i brutalnie piszę, ale życie to nie je bajka i winien jestem Wam Czytelnicy, ale także Ryśkowi i wszystkim nam-straceńcom z tamtych czasów prawdę, choćby była taka gorzka. Siebie też nie wybielam. Ważne, że Ryszard Jany był porządnym człowiekiem, świetnym kolegą i dał kibicom wiele wspaniałych wrażeń swoją perfekcyjną jazdą na żużlu. Przez moment był prawdziwą gwiazdą, idolem i nadzieją speedwaya. Będziemy "Żółty" o Tobie tu bezczelny, ale powiem, że w latach 70. (i troszkę potem także) piło połowę żużlowej Polski! No, prawie, bo było też i bardzo dużo dobrych przykładów sportowego trybu życia. Nie wrzucam więc tu wszystkich rajderów do jednego wora. Przed zawodami nie badano zawodników alkomatem, więc wiele rzeczy uchodziło na sucho. Słyszałem, że jeden z czołowych ścigantów po meczu pytał, jaki był wynik, i ile zrobił punktów, gdyż niewiele pamiętał. Jechał bowiem podpity (pijany?) na talencie i… zdobył nawet 14 punktów. Ale to był mistrz. Szkoda, że dziś nie chce o takich historiach opowiedzieć. Wiem trochę wstyd, ale tak było, to historia! I po co ją cenzurować, czy zakłamywać? A czyż tragiczna historia upadku Edka Jancarza, zamordowanego przez żonę, bo znowu wrócił pijany (do dziś to "fetują" niektórzy walnięci zielonogórscy kibice - pamiętacie ten ich ohydny transparent?), także nie wpisuje się w ten dramatyczny klimat? A smutny koniec kilku innych? Taaaa, jeździli wtedy szybko i tak samo szybko żyli. Brali życie bez opamiętania garściami, na umór. Ja też brałem, choć tak szybko nie jeździłem (ot, szkółka). Niektórzy z nas (lub nawet wielu) dziś za to płaci. Acz tamtego klimatu, mimo wszystko (mimo tych przedwczesnych śmierci), trochę jakby szkoda...W następnym odcinku chciałbym jeszcze wybiórczo wrócić do losów różnych żużlowców, nierzadko dramatycznych, ale przeplatanych zabawnymi sytuacjami, także ze Sparty, lecz nie tylko przecież, bo życie to nic innego jak tragikomedia. Łzy ze śmiechu przeplatają się ze łzami smutku. Czyż nie? Czekański PS Oczywiście piszę o sprawach przeszłych sprzed lat, które nie mogą już nikomu zaszkodzić. Nie są bowiem aktualne. Wszyscy traktują je bardziej jako zdarzenia często anegdotyczne. Ważniejszy jest ówczesny klimat. O seksie nie wspominam, bo to akurat mogłoby się i dziś skończyć rozwodami, he, he, na czele z moim. Mimo wszystko, ja nie jestem Smolinski. I wiecie co mam na myśli. Coś o kapuście i konfiturze. (Bartek Cz.).Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas! 2 / 2 inf. własna Polska Bartłomiej Czekański - Bez hamulców Żużel Bartłomiej Czekański Ryszard Jany Historia żużla Wrocław Betard Sparta Wrocław A kto umarł ten nie żyje 2008-07-09, opis gg nadesłał: maximus100 Losowe Opisy GG - Różne

a kto umarl ten nie zyje mem