rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej

Ogólny termin powrotu do zdrowia po złamaniu wynosi do 4 miesięcy. Rehabilitacja . Kości są częścią ludzkiego ciała, które można zregenerować. Warto jednak zwrócić uwagę: im trudniejsza jest kontuzja, tym więcej czasu potrzeba na regenerację. Trzeba być cierpliwym, jeśli nie ma zwykłego złamania, ale złamania kości Jaka rehabilitacja po złamaniu nadgarstka? Nadgarstek, to jeden spośród bardziej złożonych stawów w ludzkim organizmie. Składa się z ośmiu kości: haczykowatej, główkowatej, czworobocznej mniejszej, czworobocznej większej, grochowatej, trójgraniastej, księżycowatej, jak i łódeczkowatej. Złamanie nadgarstka. W tym przypadku może nastąpić złamanie kości księżycowatej lub łódeczkowatej, do których dochodzi podczas upadku na rękę. Rehabilitacja po złamaniu ręki u dziecka. Podjęcie szybkiej rehabilitacji i ćwiczeń jest kluczowym czynnikiem powrotu do zdrowia. Złamania kości śródstopia stanowią dość powszechny problem, których podłoża należy szukać w bezpośrednich urazach, dużych obciążeniach oraz bardzo często powtarzanej aktywności fizycznej. Dużym problem i jednocześnie wyzwaniem dla lekarzy są złamania zmęczeniowe, które rozwijają się „po cichu” i w wielu przypadkach trudno się goją. Problem złamań Czy po złamaniu ręki potrzebna jest rehabilitacja? Nie każde złamanie kości wymaga rehabilitacji. Dotyczy to najczęściej bardziej skomplikowanych złamań, np. złamania z przemieszczeniem lub złamania otwartego. Gdzie i kiedy obowiązuje ochrona z ubezpieczenia na życie? Schrot Und Korn Er Sucht Sie. Złamania kości łódeczkowatej to najczęstsze uszkodzenia kości nadgarstka. Zdjęcia radiologiczne (RTG) wykonane bezpośrednio po urazie mogą nie wykazać obecnego złamania, co utrudnia wczesne rozpoznanie i wdrożenie właściwego leczenia. Typowy mechanizm urazu i dokładne badanie fizykalne mogą być kluczowe dla ustalenia wstępnego rozpoznania. Podejrzenie złamania jest wskazaniem do założenia opatrunku gipsowego typu rękawiczka balowa i powtórzenia radiogramów za dwa tygodnie. Wybór leczenia zachowawczego lub operacyjnego zależy od lokalizacji i stabilności złamania, podobnie jak rokowanie. Epidemiologia Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka i stanowi ok. 2% wszystkich złamań. Zwykle dotyczy młodych mężczyzn (20–30 lat) i jest wynikiem upadku na wyciągniętą przed siebie rękę w zgięciu grzbietowym nadgarstka. Przyjmuje się, że częstość złamań dotycząca poszczególnych lokalizacji wynosi:POLECAMY talia – 70%, dystalny biegun – 20%, biegun proksymalny – 10%. U części pacjentów (17%) złamaniu towarzyszą inne uszkodzenia nadgarstka i przedramienia. Uszkodzenie kości łódeczkowatej występujące rzadko u dzieci dotyczy najczęściej bieguna dalszego i może być leczone z powodzeniem unieruchomieniem w opatrunku gipsowym. Anatomia Kość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka. Kształtem przypomina ziarno fasoli. Ustawiona jest w nachyleniu dłoniowym ok. 40 stopni. Około 80% powierzchni kości jest pokryte chrząstką stawową i tworzy połączenia z 5 kośćmi nadgarstka: promieniową, księżycowatą, główkowatą, czworoboczną większą i mniejszą – złamania mają charakter śródstawowy. Naczynia krwionośne wnikają do kości łódeczkowatej w miejscach przyczepu więzadeł promieniowo-łódeczkowato-główkowatego i międzynadgarstkowego grzbietowego. Za ukrwienie kości łódeczkowatej odpowiadają gałązki tętnicy promieniowej grzbietowa i dłoniowa wnikające do kości głównie od strony bieguna dalszego. Tłumaczy to gorsze rokowanie złamań końca bliższego i talii – zrost wymaga rewaskularyzacji okolicy złamania. Rozpoznanie Pacjent zgłasza się zwykle z bólem nadgarstka po upadku na wyciągniętą przed siebie rękę w zgięciu grzbietowym w stawie promieniowo-nadgarstkowym. Badanie kliniczne wykazuje typowo bolesność w rzucie kości łódeczkowatej, ból w trakcie ruchu w stawie nadgarstkowym w zgięciu dłoniowym i grzbietowym, odchyleniu łokciowym i promieniowym oraz ból w trakcie ruchów kciuka. Jeśli w badaniu fizykalnym dodatnie są cztery następujące testy kliniczne: tkliwość w tabakierce anatomicznej, bolesność guzka kości łódeczkowatej – anatomiczny punkt orientacyjny po stronie dłoniowej, ból przy kompresji w osi kciuka, ból w trakcie ruchu kciuka (tab. 1), badanie to ma wysoką czułość i swoistość przy rozpoznaniu omawianego uszkodzenia. W przypadku tylko jednego dodatniego testu można wykluczyć złamanie (ujemna wartość predykcyjna 96%). Ocena radiologiczna Poza typowymi projekcjami AP i boczną zalecane jest wykonanie zdjęcia PA w odchyleniu łokciowym nadgarstka oraz projekcji skośnej – ułożenie na kasecie stroną łokciową ręki w nawróceniu ok. 45 stopni. Jednak pomimo wykonania tych czterech zdjęć warto jeszcze raz przeanalizować badanie kliniczne i mechanizm urazu. Radiogramy wykonane świeżo po urazie mogą być prawidłowe pomimo obecnego złamania. Zaleca się ich powtórzenie po ok. 2 tygodniach. U wymagających pacjentów można rozważyć wykonanie tomografii komputerowej (TK) lub rezonansu magnetycznego nadgarstka w celu ostatecznego potwierdzenia lub wykluczenia złamania w 3. dobie od urazu, by uniknąć niepotrzebnego unieruchomienia. Dodatkowe badania obrazowe mogą się okazać przydatne w wyborze metody leczenia – badanie rentgenowskie (RTG) może nie wykazać przemieszczenia widocznego w TK. Kryteria przemieszczenia odłamów to szczelina złamania > 1 mm w projekcji AP lub skośnej, kąt księżycowato-główkowaty > 15 stopni lub księżycowato-łódeczkowy > 45 stopni. W tym miejscu warto porównać koszt wykonania badania TK do 2-tygodniowej absencji w pracy związanej z unieruchomieniem, ceny wykonania 4 radiogramów, opatrunku gipsowego i dodatkowych wizyt kontrolnych. Około 1/5 pacjentów unieruchomionych z powodu podejrzenia złamania ma złamanie kości łódeczkowatej. Podział Złamania dzieli się pod względem lokalizacji zgodnie z klasyfikacją Mayo na złamania 1/3 bliższej, talii, 1/3 dalszej, dystalnej powierzchni stawowej, guzka kości łódeczkowatej. Ważna przy wyborze metody leczenia jest ocena stabilności złamania. Wyróżnia się złamania przemieszczone i nieprzemieszczone. Stosuje się także klasyfikację Russe dzielącą złamania pod kątem przebiegu szczeliny (skośne horyzontalne, poprzeczne, skośne wertykalne) i klasyfikację Herberta obejmującą również powikłania zrostu kości łódeczkowatej. Leczenie nieoperacyjne W przypadku świeżych nieprzemieszczonych złamań talii lub bieguna dalszego można zastosować unieruchomienie gipsowe typu rękawiczka balowa na 2–3 miesiące lub do czasu potwierdzenia zrostu kostnego. Podobnie jeśli rozpoznanie jest ustalone w ciągu miesiąca od urazu. Przy podejrzeniu złamania kości łódeczkowatej powziętym na podstawie mechanizmu urazu i występowania typowych objawów klinicznych, przy prawidłowym obrazie RTG zalecane jest zastosowanie unieruchomienia gipsowego w łusce lub gipsie okrężnym typu rękawiczka balowa oraz ponowna ocena za 14 dni. Prawidłowe radiogramy po takim czasie od złamania pozwalają na rezygnację z opatrunku gipsowego i zalecenie powrotu do normalnej aktywności życiowej. Leczenie operacyjne Wskazania do leczenia operacyjnego obejmują złamania przemieszczone, złamania bieguna bliższego, złamanie wieloodłamowe oraz złamania nieprzemieszczone talii. Kryteria przemieszczenia odłamów to szczelina złamania > 1 mm w projekcji AP lub skośnej, kąt księżycowato-główkowaty > 15 stopni lub księżycowato-łódeczkowy > 45 stopni. Techniki operacyjne Przezskórna repozycja i stabilizacja śrubą kaniulowaną Przygotowanie polega na znieczuleniu splotu ramiennego pacjenta i założeniu opaski Esmarcha. Można ją wykonywać od strony dłoniowej (od bieguna dystalnego) lub grzbietowej (od bieguna bliższego). Pod kontrolą fluoroskopu identyfikuje się lokalizację i ustawienie odłamów. Po nacięciu skóry wprowadza się drut kierunkowy centralnie i wzdłuż długiej osi kości łódeczkowatej. Zmierzenie długości drutu przechodzącego przez kość pozwala na wybór długości śruby. Głębsze wprowadzenie drutu Kirschnera poza kość łódeczkowatą zapobiega jego wysunięciu się. Nawierca się kanał wiertłem kaniulowanym i pod kontrolą fluoroskopu wkręca się kaniulowaną śrubę kompresyjną. Mechanizm działania śruby opiera się na dwóch gwintach o różnym skoku, co powoduje zbliżanie się odłamów w trakcie wkręcania śruby. W przypadku przemieszczenia odłamów stosuje się druty Kirschnera wprowadzone w odłamy jako joysticki pozwalające na uzyskanie repozycji przed wprowadzeniem drutu kierunkowego i kaniulowanej śruby kompresyjnej. Otwarta repozycja i stabilizacja wewnętrzna W zależności od miejsca złamania preferowany jest dostęp grzbietowy (biegun proksymalny) lub dłoniowy (biegun dystalny). Podobnie jak w zespoleniu przezskórnym operację przeprowadza się w znieczuleniu splotu ramiennego i w niedokrwieniu pod kontrolą fluoroskopu. Przy operacji z dostępu dłoniowego wykonuje się podłużne cięcie nad ścięgnem zginacza promieniowego nadgarstka. Po otwarciu torebki stawowej i uwidocznieniu stawu promieniowo-łódeczkowatego można wprowadzić druty Kirschnera tak, by używając ich jak joysticków, zreponować złamanie i następnie ustabilizować je śrubą. Otwarta operacja pozwala na zaopatrzenie ewentualnych uszkodzeń towarzyszących złamaniu kości łódeczkowatej. Inne stosowane metody to stabilizacja drutami Kirschnera, z użyciem staplera lub minipłytki. Unieruchomienie pooperacyjne Czas unieruchomienia nadgarstka w łusce gipsowej lub ortezie wynosi 2–4 tygodni. Pełne obciążanie kończyny wskazane jest po ok. 2 miesiącach. Leczenie przeciwbólowe Leczenie przeciwbólowe zaczyna się już od unieruchomienia złamania w opatrunku gipsowym w przebiegu leczenia zachowawczego i zalecenia pacjentowi odpowiedniej farmakoterapii. Zasady leczenia bólu pooperacyjnego i profilaktyki przeciwbólowej są uniwersalne i opierają się na indywidualizacji terapii na podstawie monitorowania natężenia bólu odczuwanego przez pacjenta. Uwzględnić należy zarówno tło bólowe, jak i ból przypadkowy występujący w trakcie zmiany opatrunku. Wykorzystanie 11-stopniowej skali numerycznej (Numerical Rating Scale – NRS) pozwala na porównanie wyników i modyfikowanie dawek leków w trakcie rekonwalescencji zgodnie z drabiną analgetyczną. Na ból o niewielkim nasileniu należy stosować nieopioidowe leki przeciwbólowe, takie jak niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), np. ibuprofen, diklofenak, ketoprofen, lub paracetamol czy metamizol. Ból umiarkowany wymaga zastosowania dodatkowo słabego opioidu (tramadol). W przypadku występowania u pacjenta silnego bólu (≥ 7 w skali NRS) wskazana jest terapia skojarzona – silne opioidy wraz z nieopioidowymi lekami przeciwbólowymi. Ograniczenie miejscowego odczynu zapalnego i obrzęku tkanek jest dodatkowym działaniem NLPZ, podobnie jak profil bezpieczeństwa poszczególnych preparatów, który należy brać pod uwagę w trakcie planowania leczenia. Dawkowanie wybranych preparatów zaprezentowano w tabeli 2. Powikłania Do powikłań złamania kości łódeczkowej należą: zrost opóźniony, staw rzekomy, zrost w nieprawidłowym ustawieniu, jałowa martwica kości łódeczkowatej, niestabilność, ograniczenie zakresu ruchu nadgarstka, zwyrodnienie nadgarstka typu SNAC (scaphoid nonunion advanced collapsed). Rokowanie Wczesne rozpoznanie i wdrożenie leczenia zachowawczego lub operacyjnego zwiększa szansę na szybszy zrost kostny i zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań. Rokowanie leczenia jest zależne od lokalizacji złamania (tab. 3). Brak zrostu kości łódeczkowatej w większości przypadków prowadzi do zmian zwyrodnieniowych nadgarstka po upływie ponad 10 lat. Tab. 1. Testy stosowane w rozpoznawaniu złamania kości łódeczkowej Badanie Czułość (%) Swoistośc (%) tkliwość w tabakierce anatomicznej 100 9 bolesność guzka kości łódeczkowatej 100 30 ból przy kompresji w osi kciuka 100 48 ból w trakcie ruchu kciuka 66 69 dodatnie 4 testy 100 74 Tab. 2. Dawkowanie leków przeciwbólowych Nazwa leku Stosowana dawka Maksymalna dawka dobowa Droga podania paracetamol 500–1000 mg 4 g doustnie/dożylnie metamizol 500–1000 mg 5 g doustnie/dożylnie diklofenak 50 mg 150 mg doustnie ketoprofen 50–100 mg 200 mg doustnie/dożylnie ibuprofen 400 mg 1200–2400 mg doustnie naproksen 500 mg 1000 mg doustnie tramadol 50–100 mg 400 mg doustnie/dożylnie Tab 3. Lokalizacja złamania kości łódeczkowej a rokowanie Lokalizacja złamania Brak zrostu (%) talia 20 biegun dalszy <1 biegun bliższy 36 niestabilne 35 stabilne 15 Piśmiennictwo Suh N., Grewal R. Controversies and best practices for acute scaphoid fracture management. Journal of Hand Surgery 2018; 43: 4–12. Żyluk A. Złamania kości nadgarstka. Zaburzenia zrostu kości łódeczkowatej. Chirurgia Ręki 2017; 368–397. Greenspan A. Diagnostyka obrazowa w ortopedii. Medipage, Warszawa 2007. Green D. Green’s Operative Hand Surgery. Elsevier Philadelphia 2005. Azar Beaty Canale Campbell’s Operative Orthopeadics. Elsevier Philadelphia 2017. Woroń J. Leczenie bólu pooperacyjnego u chorych ortopedycznych. Praktyczna Ortopedia i Traumatologia 2016; 2: 6–13. Złamanie kości łódeczkowej u jej podstawy z przemieszczeniem. Witam. Rok temu ćwicząc na siłowni spadła mi sztanga ważąca 80 kg na rękę. Czułem ból poszedłem do szpitala ale nie zostałem przyjęty ponieważ w rejestracji powiedziano mi ze to nie zagraża mojemu życiu i mnie nie przyjmą. Przez cały ten okres czułem ból w lewym nadgarstku postanowiłem zrobić zdjęcie RTG po którym okazało się ze mam złamana kość łódeczkowa z przemieszczeniem. Chciałbym się dowiedzieć co dalej mam z tym zrobić? Jakie mogą być tego konsekwencje? MĘŻCZYZNA, 20 LAT ponad rok temu Opis schorzenia Złamanie kości łódeczkowatej jest drugim najczęstszym po kości promieniowej złamaniem kości tworzących nadgarstek. Jest nazywane cichym złamaniem, często daje nieduże objawy, a nieleczone ujawnia się dopiero po wielu miesiącach lub latach od urazu w postaci bolesnych komplikacji – tzw stawu rzekomego lub dokuczliwych zwyrodnień przeszkadzających w uprawianiu sportu i życiu codziennym. Dotyczy zwykle ludzi aktywnych, uprawiających sporty szczególnie motocyklowe lub rowerowe. Nierzadko zdarza się złamanie spowodowane uderzeniem w rękę przez silnie kopniętą piłkę futbolową. Przebieg schorzenia Przez kość łódeczkowatą przepływa niewiele krwi – to powoduje że zrastanie się tego złamania jest utrudnione. Dlatego nawet najmniejsze podejrzenie ruchomości odłamów i każde ich przemieszczenie powinny być rozpatrywane jako wskazanie do zabiegu. Prawidłowe zespolenie kości skutecznie stabilizuje odłamy zapewniając im warunki do powstania zrostu. Decyzję o operacji podejmuje się na podstawie badań obrazowych (rtg, często tomografii komputerowej, niekiedy rezonansu magnetycznego). Bardzo ważny jest czas skierowania pacjenta do operacji – przypadki zastarzałe trudniej się zrastają. Leczenie Kość łódeczkowata ze wszystkich stron współpracuje z innymi kośćmi nadgarstka pełniąc w nim najważniejszą rolę jakgdyby „centralnego łożyska” stawu. Każda zmiana kształtu wskutek nieprawidłowego wygojenia lub brak zrostu – gwałtownie zaburza pracę nadgarstka. Dlatego nastawienie operacyjne złamania musi być jak najdokładniejsze. W naszej praktyce używamy technik artroskopowych – pod okiem kamery wprowadzonej do stawu precyzyjnie ustawiamy odłamy. Odłamki skręca się zwykle śrubami Herberta, całkowicie schowanymi pod powierzchnią kości tak, że nie wystają i nie wymagają usuwania. Taka operacja pozostawia na skórze jedynie kilka drobnych otworków. W przypadku bardzo skomplikowanych, zastarzałych lub wieloodłamowych złamań – operacji dokonuje się metodą z klasycznym nacięciem a zamiast śrubek czasami używa się specjalnie dedykowanej płytki tytanowej. Prawidłowo zespolona kość łódeczkowata zrasta się znacznie szybciej niż leczona bez operacji. Jest to możliwe dlatego, że zwykle po operacjach – a szczególnie artroskopowych mini-inwazyjnych – nie zakładamy unieruchomienia. Powrót do pełnego zdrowia trwa około trzech miesięcy i jest poprzedzony regularną rehabilitacją. Rehabilitacja rozpoczyna się już w dniu operacji – początkowo są to ćwiczenia palców a po kilku dniach pacjent zaczyna gimnastykować nadgarstek tak, by stopniowo odzyskać pełen zakres ruchu. W tym okresie pozwalamy na używanie ręki do lekkich czynności domowych bez obciążeń. Rehabilitacja jest prowadzona przez wyspecjalizowaną w terapii ręki fizjoterapeutkę i odbywa się na umawianych co kilka dni w zależności od potrzeb – spotkaniach. Bardzo ważne jest aktywne zaangażowanie pacjenta, dlatego pacjent instruowany jest jak dodatkowo wykonywać we własnym zakresie ćwiczenia w domu. Głównym powikłaniem jest trwały brak zrostu mimo leczenia. Powikłaniu temu sprzyja wiele czynników jak zbyt długi czas jaki upłynął od złamania do operacji, brak precyzji i poprawności jej wykonania, stopień uszkodzenia kości – jej rozkawałkowanie dużym urazem, uszkodzenie krążenia w jej wnętrzu przez uraz lub zaburzenia naczyniowe istniejące u palaczy i cukrzyków. Należy podkreślić że najlepszą gwarancją dobrego efektu leczenia jest wykwalifikowany i doświadczony w leczeniu takich przypadków zespół opiekujący się pacjentem od diagnozy aż do odzyskania poprzedniej sprawności. Zabiegi wykonuje PAWEŁ NOWICKI chirurg ręki FESSH, specjalista ortopeda Absolwent Akademii Medycznej w Łodzi (1992), uzyskał I* specjalizacji w chirurgii ogólnej (1995) i II* specjalizacji w ortopedii i traumatologii narządu ruchu (2000). Jako pierwszy chirurg ręki w Mazowieckim a trzeci w Polsce zdobył prestiżowy Europejski Dyplom z Chirurgii Ręki FESSH (2009). Od kilkunastu lat zajmuje się artroskopowymi operacjami nadgarstka w schorzeniach i urazach chrząstki trójkątnej, więzadeł nadgarstka, ganglionach i wielu innych. Jako zaproszony wykładowca szkoli lekarzy na kursach organizowanych w renomowanych ośrodkach treningowych Europy. Kość łódeczkowata znajduje się u podstawy kciuka. Jest jedną z ośmiu kości nadgarstka – tą, która najczęściej ulega złamaniu. Ze względu na swoje położenie i niewielkie rozmiary często przysparza problemów diagnostycznych, a leczenie jest trudne i długotrwałe. Do urazów kości łódeczkowatej dochodzi najczęściej na skutek upadku na wyprostowaną rękę. W przypadku złamań bez przemieszczenia zakłada się opatrunek gipsowy (na wiele tygodni), natomiast wieloodłamowe uszkodzenie struktury kości łódeczkowatej wymaga leczenia operacyjnego. Kość łódeczkowata nadgarstka (z łac. os scaphoideum) jest największą kością w obszarze tzw. szeregu bliższego. Swoją nazwę zawdzięcza podobieństwu do łódki, niektórzy twierdzą, że wyglądem przypomina orzech ziemny lub orzech nerkowca. Kość łódeczkowata stanowi miejsce przyczepu więzadeł oraz mięśni, tam, gdzie przytwierdzony jest troczek zginaczy oraz odwodziciel krótki kciuka. Owa kość łączy się od góry z kością promieniową, dolna część to połączenie z kością czworoboczną większą oraz mniejszą. Natomiast brzeg łokciowy to kość główkowata oraz księżycowata. Punkt jej kostnienia powstaje między 4,5–6 rokiem życia. K W stopie występuje struktura o bardzo podobnej nazwie. Jest to kość łódkowata (z łac. os naviculare). Stanowi ona odpowiednik kości łódeczkowatej nadgarstka we wczesnej fazie rozwojowej. Zlokalizowana jest między kośćmi klinowatymi, a kością skokową. Kość łódkowata również może ulegać złamaniu. Kość łódeczkowata – objawy złamania kości łódeczkowatej Mechanizm kontuzji w obrębie nadgarstka jest w wielu przypadkach podobny. Do uszkodzenia struktury kości dochodzi najczęściej w rezultacie upadku i gwałtownego przeciążenia ręki ustawionej w pozycji zgięcia grzbietowego oraz niewielkiego odchylenia w kierunku łokciowym. Powoduje to przekroczenie bariery wytrzymałości tkankowej i prowadzi do złamania kości łódeczkowatej nadgarstka. Najczęstsze objawy to: silny ból nasilający się podczas ruchów w nadgarstku, tkliwość palpacyjna okolicy kości łódeczkowatej, tzw. tabakiery anatomicznej, opuchlizna, zaczerwienienie skóry nad kością, charakterystyczny ból przy nacisku kciuka w jego osi oraz podczas poruszania nim obecność krwiaka. Przeważnie objawy znacząco utrudniają czynności manipulacyjne w obrębie ręki. Bolesne przy złamanej kości łódeczkowatej może stać się poruszanie przedramieniem. Kość łódeczkowata – diagnostyka złamań kości łódeczkowatej Mimo niewielkich rozmiarów, złamana kość łódeczkowata może przysparzać bardzo wielu problemów diagnostycznych. Złamanie struktury o tak małym rozmiarze może sprawić trudność w uwidocznieniu szczeliny złamania na radiogramie (RTG), mimo że zazwyczaj wykonuje się aż 4 projekcje w różnym ustawieniu nadgarstka. Dlatego lekarz może zadecydować o wykonaniu rezonansu magnetycznego, ponownego zdjęcia rentgenowskiego po upływie 2 tygodni lub też o obrazowaniu z wykorzystaniem scyntygrafii. Poza diagnostyką obrazową wykorzystuje się oczywiście standardowe procedury diagnostyczne: wywiad, aby pomóc określić mechanizm urazu, oraz szereg testów prowokacyjnych, uciskowych. Kość łódeczkowata – leczenie złamań kości łódeczkowatej Najpowszechniejszą metodą leczenia nieoperacyjnego jest zastosowanie unieruchomienia w opatrunku gipsowym na okres nawet 12 tygodni (tak długo zrasta się kość łódeczkowata). Ze względu na lokalizację miejsca złamania nadgarstka samo ułożenie i zagipsowanie odbywa się w tzw. rękawicy balowej (przypomina rękawice stosowane w baseballu amerykańskim). Następnie po upływie dwóch tygodni dokonuje się ponownej diagnostyki radiologicznej. Należy podkreślić, że takie postępowanie odbywa się jedynie w sytuacji złamania kości łódeczkowatej nadgarstka bez przemieszczenia. W przeciwnym razie proces leczenia jest odmienny. Wieloodłamowe uszkodzenie struktury kości łódeczkowatej wymaga ustawienia odłamów, ustabilizowania oraz unieruchomienia. Zabieg operacyjny najczęściej przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym, wówczas stabilizacja fragmentów kości odbywa się z wykorzystaniem tzw. śruby Herberta oraz drutów Kirschnera. Cała operacja kości łódeczkowatej przebiega z wykorzystaniem promieni rentgenowskich, aby precyzyjnie uwidocznić miejsce uszkodzenia i móc kontrolować przebieg zabiegu. W przypadku, kiedy pacjent zgłasza się z objawami złamania, które wystąpiło już jakiś czas temu, możemy mieć do czynienia z tzw. stawem rzekomym kości łódeczkowatej (w obszarze nadgarstka). W miejscu uszkodzenia kości następuje wtedy wytworzenie się pseudo-stawu, który jest rezultatem braku ustabilizowania i zrostu odłamów kostnych (złamanie nadgarstka z przemieszczeniem). Wtedy należy dokonać przeszczepu kostnego i uzupełnić powstałe ubytki w szczelinie złamania w trakcie leczenia operacyjnego. Rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej Fizjoterapia w początkowym okresie skupia się na stworzeniu warunków do prawidłowego zrostu i gojenia kości. Ważne jest odciążenie ręki, odpoczynek i ewentualne zastosowanie magnetoterapii. Należy zaznaczyć, że obecność metalu w przypadku tego rodzaju zabiegu nie stanowi przeciwwskazania. Po usunięciu unieruchomienia zaleca się unikanie dźwigania z zaangażowaniem tej ręki oraz czynności mogących sprzyjać jej przeciążeniu. Jest to bardzo ważne ze względu na słabe anatomiczne ukrwienie tej kości i co za tym idzie osłabione warunki regeneracji. Jednym z możliwych powikłań, poza wspomnianym stawem rzekomym, jest martwica po złamaniu kości łódeczkowatej. W celu poprawy ukrwienia zaleca się zabiegi wodne – np. masaż wirowy czy krioterapię. Zabiegi z wykorzystaniem terapii manualnej oraz powięziowej mają za zadanie przywrócić grę stawową oraz uwolnić restrykcje tkankowe. Ćwiczenia sprawności manualnej po złamaniu kości nadgarstka poprawiają możliwości funkcjonalne w zakresie chwytu oraz pomagają odzyskać zakres ruchu. Zastosowanie tapingu po przebytym urazie kości łódeczkowatej pomaga skoncentrować napływ krwi żylnej, przyspieszając tym samym proces regeneracji. Dodatkowo odciąży nadgarstek i zredukuje ból. Wzbogacenie jadłospisu o suplementy z witaminą D oraz suplementacja witaminy C również nie jest bez znaczenia. Pomoże bowiem we właściwym gojeniu i odbudowie struktury tkanki kostnej. Przez pewien czas po zdjęciu gipsu warto zastanowić się nad czasowym noszeniem ortezy. Ma to szczególne znaczenie przy powrocie do pracy. Pomoże to odciążyć staw i zmniejszy ryzyko ewentualnych powikłań czy ponownych urazów. wróć do bloga czytaj kolejny L. F. Lao, Q. Y. Li, G. B. Zhong i in., Intraosseous ganglion of the scaphoid: a case report and review of published reports, „Journal of Orthopaedic Surgery” 2014, nr 6. K. Kawamura, K. C. Chung, Treatment of scaphoid fractures and nonunions, „Journal of Hand Surgery” 2008, nr 33. H. Schma, P. C. Strohm, M. Jaeger, N. P. Südkamp, Flexible fixation and fracture healing: do locked plating ‘internal fixators’ resemble external fixators? „Journal of Orthopaedic Trauma 2011, nr 25, s. 15–20. opaska, reumatyzm, stłuczenie, zwichnięcie zł ibuprofen, kapsułki, ból, gorączka, stan zapalny zł ibuprofen, tabletka, ból, gorączka, przeziębienie, grypa, stan zapalny, migrena zł opaska, zapalenie, stłuczenie, ból zł Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Zapalenie płuc (ang. pneumonia) to stan zapalny obejmujący miąższ płatów płucnych, czyli pęcherzyków płucnych i tkanki śródmiąższowej. Przebieg choroby zależy od wielu czynników, od etiologii (wyróżnia się zapalenie płuc bakteryjne, wirusowe, grzybicze, pasożytnicze) czy od wieku (na ciężki przebieg zapalenia płuc szczególnie narażone są małe dzieci oraz osoby powyżej 65. roku życia). Jakie objawy pojawiają się przy zapaleniu płuc? Jak wygląda leczenie? Mikroglej to nieneuronalne komórki układu nerwowego, które są odpowiedzialne za utrzymanie w nim homeostazy. W świetle najnowszych badań okazuje się, że oprócz funkcji immunologicznej i regulacyjnej, komórki mikrogleju mają udział także w tworzeniu sieci połączeń neuronalnych w mózgu. Odkrycie to otwiera nowe możliwości na rozwój terapii zaburzeń neurorozwojowych i psychiatrycznych. Terapia onkologiczna raka piersi, jest zawsze „krojona na miarę”, czyli zlecana indywidualnie dla każdej pacjentki. Zdarza się, że leczenie nie przynosi oczekiwanych rezultatów i choroba nie ustępuje. Wpływ na ten proces ma szereg czynników, w tym również sam typ raka piersi. Jaka jest rola hormonów na rozwój raka piersi, jakie są nowe metody diagnozowania i czym jest profilowanie hormonalne w leczeniu raka sutka? O elektrolitach słyszał prawie każdy, natomiast nie każdy zdaje sobie sprawę, jak ważną rolę pełnią w naszym organizmie. Bez nich nie byłoby możliwe prawidłowe funkcjonowanie, ich obecność jest wręcz niezbędna do życia. Dlatego też istotne jest niedopuszczanie do ich niedoboru. Kiedy wiadomo, że mamy niedobór elektrolitów? Jak uzupełniać ich poziom w organizmie? Zapalenie zatok przynosowych jest jednym z najczęściej występujących schorzeń w sezonie jesienno-zimowym. Blokada nosa, zielony katar, ból twarzy, utrata węchu to najczęstsze objawy chorych zatok. Jak rozpoznać i skutecznie leczyć zapalenie zatok oraz czy antybiotyk jest zawsze konieczny? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w poniższym artykule. Plecy okrągłe to wada postawy, która występuje przede wszystkim u dzieci oraz u osób starszych. Charakteryzuje się pogłębieniem fizjologicznej kifozy piersiowej i może prowadzić do powstania garba. Podstawą leczenia są ćwiczenia na plecy okrągłe, które wzmacniają mięśnie pleców oraz rozciągają klatkę piersiową. Lekarze z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (WUM) przeprowadzili pionierską operację – wszczepili pacjentowi „szytą na miarę” endoprotezę stawu kolanowego. Zachowanie więzadła krzyżowego tylnego pozwala pacjentowi na większą aktywność fizyczną i lepiej odtwarza biomechanikę zdrowego kolana. W jaki sposób powstają spersonalizowane protezy typu custom-made? Jakie są korzyści z ich zastosowania? Złamanie nadgarstka – jak wygląda rehabilitacja? Kość łódeczkowata to statystycznie najczęściej doznająca złamania kość nadgarstka, często trudnych do rozpoznania i leczenia. Do powikłań zalicza się brak zrostu i zrost wadliwy, który zmienia prawidłowy fizjologiczny ruch ręki oraz jego zakres. Osłabiona zostaje również siła mięśniowa oraz występuje ból. Złamanie kości łódeczkowatej – objawy i leczenie Do złamań kości łódeczkowatej najczęściej dochodzi po upadku na wyprostowaną rękę oraz na zgięty grzbietowo nadgarstek, czyli na tak zwane „podparcie”. Statystycznie ten uraz dotyczy młodych mężczyzn, którzy są bardzo zaangażowani w aktywność fizyczną. Pacjent, u którego doszło do złamania nadgarstka, najczęstszym objawem, jaki będzie zgłaszał jest ból w nadgarstku po stronie grzbietowej. Bólowi towarzyszy obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka oraz ograniczenie ruchomości w stawie. Aby upewnić się, że mamy do czynienia ze złamaniem właśnie kości łódeczkowatej należy potwierdzić diagnozę badaniem RTG, które powinno być wykonane w różnych projekcjach. Czasami warto jest wspomóc się też rezonansem magnetycznym. Złamanie nadgarstka bez przemieszczenia odłamów można leczyć metodą zamkniętą. Wygojenie niemal zawsze uzyskuje się po unieruchomieniu kciuka w szynie gipsowej. Leczenie operacyjne jest wskazane w złamaniach bez przemieszczenia, kiedy nie można dopuścić do wystąpienia powikłań związanych z długotrwałym unieruchomieniem. Przykładem może być przymus szybszego powrotu do zajęć sportowych (u profesjonalnych sportowców). W złamaniach z przemieszczeniem wykonuje się nastawienie metodą otwartą i zespolenie wewnętrzne tzw. ORIF. Rehabilitacja po złamaniu ręki w nadgarstku W okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Rehabilitacja po złamaniu ręki w nadgarstku polega na pracy nad odzyskaniem pełnego zakresu ruchomości w stawie oraz na wzmocnieniu siły mięśniowej. Bardzo dobrze działającą formą rehabilitacji jest terapia manualna połączona z ćwiczeniami pod okiem fizjoterapeuty. Jakub Okruch [Łącznie: 0 Średnia: 0] Złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem w obrębie ręki, w związku z czym często potocznie opisuje się je zamiennie jako złamanie nadgarstka. Rola kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka i odgrywa bardzo ważną rolę w jego funkcjonowaniu oraz w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, gdyż zapewnia prawidłowe ustawienie kości nadgarstka i tym samym jego prawidłowy ruch. Zobacz również: Kości ręki – podział, budowa. Kość łódeczkowata nachylona jest pod kątem 45 stopni w kierunku dłoniowym i 45 stopni w kierunku promieniowym. Łączy bliższy i dalszy szereg kości nadgarstka. W efekcie, skręcenie tej kości powoduje rotację całego bliższego szeregu kości nadgarstka. Złamanie kości łódeczkowatej – przyczyny Złamanie kości łódeczkowatej powstaje najczęściej z mechanizmu pośredniego, czyli po upadku na wyprostowaną i odwiedzioną w kierunku dołokciowym rękę. Właśnie w tej pozycji kość ustawiona jest pionowo. Do złamań kości łódeczkowatej może dojść także w neutralnym położeniu nadgarstka lub w jego lekkim zgięciu. Dodatkowo wyróżnia się specyficzny typ złamania, tzw. “złamanie bokserskie”. Powstaje ono, gdy siła uderzenia przenoszona jest wzdłuż długiej osi drugiej kości śródręcza, a następnie przez kość czworoboczną większą, co powoduje zgięcie jej bieguna dalszego. Objawy Objawy są charakterystyczne dla ogólnego urazu, jakim jest złamanie, czyli obejmują: obrzęk w okolicy złamania; zaczerwienienie skóry wskazujące na stan zapalny; ograniczenie ruchomości nadgarstka i kciuka. Zwykle kontuzji tej towarzyszy ból w obrębie tabakierki anatomicznej podczas opierania się o podłoże kłębem kciuka, a także przy ruchu supinacji przedramienia z oporem. Tabakierka anatomiczna obejmuje obszar między ścięgnami mięśnia prostownika długiego kciuka i mięśnia prostownika krótkiego kciuka. Dolegliwości bólowe mogą obejmować całą grzbietową powierzchnię ręki lub jej fragment. Charakterystyczna jest tkliwość w stawie łódeczkowato-czworobocznym oraz wspomnianej tabakierce anatomicznej. Jeśli złamaniu towarzyszy uraz więzadeł, nadgarstek staje się niestabilny. Powikłania Powikłania kontuzji mogą wiązać się zarówno z patologią złamania, jak również nieodpowiednim leczeniem. Do najczęściej występujących należą: martwica bliższego fragmentu kości łódeczkowatej; zmiany zwyrodnieniowe w stawie promieniowo-łódeczkowatym; uszkodzenie nerwu pośrodkowego; opóźniony zrost; staw rzekomy. Staw rzekomy powstaje często w nierozpoznanych złamaniach, gdy wyrostek rylcowaty kości promieniowej działający jako klin rozsuwa odłamy kostne. Powikłanie to wymaga leczenia operacyjnego. Rodzaje złamania kości łódeczkowatej Wyróżnia się 4 podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od lokalizacji urazu. Są to złamania: awulsyjne – z powodu pociągania przez więzadło poboczne promieniowe; guzka (części dystalnej) – około 10%; trzonu (części środkowej) – około 70%; części bliższej – z reguły trudne do wygojenia z powodu zaburzeń ukrwienia. Diagnostyka Uraz może zostać przeoczony, zwłaszcza jeśli początkowo na zdjęciach rentgenowskich w projekcji przednio-bocznej nie stwierdza się szczeliny złamania. Jeśli mimo braku zmian na RTG dolegliwości bólowe w obrębie tabakierki anatomicznej utrzymują się, badanie kliniczne i radiologiczne należy powtórzyć, ponieważ szczelina ma tendencje do pojawiania się po 3 tygodniach, a nawet 3 miesiącach od urazu w następstwie resorpcji brzeżnej kości wokół szpary złamania. Podstawą rozpoznania jest badanie fizykalne, RTG oraz wywiad z pacjentem. Wywiad często wskazuje przyczynę złamania, jakim jest opisany wcześniej upadek. Dodatkowo można wykonać rezonans magnetyczny, który pozwoli na ocenę unaczynienia kości i stanu tkanek miękkich w jej obrębie. Mała intensywność sygnałów na obrazie wskaże wówczas na martwicę kości. Wczesne rozpoznanie złamania ma niezwykle istotny wpływ na proces gojenia, co sprzyja dobrym wynikom leczenia. Nierozpoznanie złamania może prowadzić do niebezpiecznych powikłań. Złamanie kości łódeczkowatej – leczenie Złamanie kości łódeczkowatej wymaga kompleksowej rehabilitacji. Rokowania są dobre, gdyż ponad 90% przypadków goi się bez powikłań. Do oceny jakości zrostu odłamów podczas leczenia przydatna jest tomografia komputerowa. Leczenie zachowawcze Leczeniu zachowawczemu podlegają stabilne złamania kości łódeczkowatej, bez przemieszczeń kątowych i bez towarzyszącej niestabilności nadgarstka. W efekcie nadgarstek unieruchamia się w opatrunku gipsowym przedramienia z ujęciem kciuka na około 12-16 tygodni. Zrost odłamów trwa około 12 tygodni, przy czym podczas odpowiednio prowadzonej rehabilitacji uzyskuje się go u ponad 90% pacjentów. Podczas unieruchomienia bardzo ważna jest kinezyterapia obejmująca ćwiczenia synergistyczne i ćwiczenia izometryczne. Mają one na celu zapobieganie zanikom mięśniowym. Można wprowadzić także magnetoterapię, która przyspiesza zespalanie się odłamów i regenerację tkanek. Rehabilitacja po zdjęciu unieruchomienia W okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Nie należy zatem dźwigać ciężkich przedmiotów czy nosić siatek z zakupami. W dalszym ciągu można stosować magnetoterapię, dodatkowo w połączeniu z laseroterapią, ultradźwiękami czy elektroterapią. Skuteczna jest również kąpiel wirowa chorej kończyny górnej. Metodą wspomagającą jest kinesiotaping, który utrzymuje nadgarstek w prawidłowym położeniu oraz go odciąża. W późniejszym etapie po złamaniu wprowadza się terapię manualną, która odblokowuje staw, w związku z czym przywraca prawidłową ruchomość, a także masaż tkanek głębokich oddziałujący na powięzie. Leczenie chirurgiczne Należy pamiętać, że źle poprowadzone leczenie operacyjne daje o wiele gorsze wyniki, niż źle poprowadzone leczenie zachowawcze. Do wskazań w tym przypadku należą: przemieszczenie boczne odłamów lub ich obrót; niestabilność złamania; bolesny staw rzekomy; przedłużony zrost kostny powyżej 16 tygodni; skośny przebieg szczeliny złamania. Złamanie kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości nadgarstka i jest największą kością szeregu bliższego. Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka i stanowi ok. 80% wszystkich złamań w jego obrębie. Do urazu dochodzi najczęściej podczas upadku na zgięty grzbietowo nadgarstek, tzw. podparcie. Złamanie kości łódeczkowatej Podczas wywiadu lekarskiego pacjent zwykle zgłasza upadek na wyprostowaną kończynę górną przy ustawieniu nadgarstka w przeproście. Pierwszymi objawami złamania kości łódeczkowatej są dolegliwości bólowe w nadgarstku po stronie grzbietowej. Bólowi towarzyszy obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka oraz ograniczenie ruchomości w stawie. Diagnoza często oparta jest na stwierdzeniu charakterystycznych objawów, takich jak ból w tabakierce anatomicznej oraz ból przy przyparciu I i II palca. Konieczne jest wykonanie dokładnych zdjęć RTG w różnych projekcjach, a następnie precyzyjna ich ocena. Pomimo częstego występowania tego urazu, diagnostyka jest dość trudna. Czasami pomocne jest badanie rezonansu magnetycznego, dzięki któremu możliwa jest dokładna ocena złamania i żywotność odłamów kostnych. Złamanie kości łódeczkowatej bez przemieszczenia leczone jest zachowawczo w unieruchomieniu gipsowym przez okres 6-12 tygodni. U sportowców wyczynowych złamania stabilne mogą być leczone operacyjnie. Po założeniu opatrunku gipsowego możliwy jest powrót do aktywności już po 2 tygodniach od uszkodzenia, ale nadal wymaga stosowania ortezy usztywniającej, dopóki zrost nie zostanie potwierdzony na zdjęciu RTG. W przypadku niestabilnych złamań z przemieszczeniem konieczne jest nastawienie i wewnętrzne zespolenie operacyjnie. Leczenie takich przypadków w sposób zachowawczy niesie ryzyko nieprawidłowego zrostu. Operacyjne leczenie złamań kości łódeczkowatej wskazane jest w przypadku: złamania z przemieszczeniem powyżej 1 mm; złamań wieloodłamowych; złamania bieguna bliższego; opóźnienie rozpoznania i leczenia; przemieszczenia kątowego odłamów. Rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej Rehabilitacja po urazie, jakim jest złamanie kości łódeczkowatej, trwa od kilku tygodni do pół roku. Leczenie polega na stopniowym przywracaniu czucia głębokiego i koordynacji nerwowo-mięśniowej. W tym czasie nie należy przeciążać ręki, np. nosząc zakupy. Rokowanie Pomimo prawidłowej diagnozy i wczesnego leczenia uraz ten wiąże się ze sporym odsetkiem powikłań. Większość złamań bieguna dalszego goi się po unieruchomieniu w opatrunku gipsowym, Nieprzemieszczone złamanie talii lub przemieszczenie do 1 mm, uważane są za stabilne i mogą być leczone zachowawczo. Złamania okolicy bieguna bliższego kości niosą ryzyko trwałego braku zrost (staw rzekomy) przekraczające 50 %. Uprawianie aktywności fizycznej po zespoleniu złamania niestabilnego jest możliwe, ale zależy od jakości zespolenia w czasie zabiegu. Pełny powrót do sportu może nastąpić, gdy badanie RTG lub MRI wykaże pełny zrost odłamów. Po wygojeniu złamania kości łódeczkowatej zwykle niezbędna jest intensywna rehabilitacja, która umożliwia odzyskanie zakresu ruchu nadgarstka. Złamanie kości łódeczkowatej nadgarstka, operacja kości łódeczkowatej, objawy 2021-06-02 Złamanie kości łódeczkowatej – objawy Główne objawy, które mogą wystąpić w złamaniu kości łódeczkowatej to: silny ból u podstawy kciuka po stronie grzbietowej (od zewnątrz), nasilający się przy uciskaniu tej okolicy, chwytaniu i ruchach nadgarstka, obrzęk, zasinienie i zwiększone ucieplenie nadgarstka (związane ze stanem zapalnym), ograniczenie ruchomości nadgarstka, Kość łódeczkowata – złamanie, którego nie można bagatelizować Ważne jest wczesne stwierdzenie, że została uszkodzona kość łódeczkowata. Złamanie jest urazem, któremu nie towarzyszy deformacja stawu, w związku z czym często jest bagatelizowane. Nie należy jednak tego robić, ponieważ zbyt późne wdrożenie leczenia może grozić licznymi powikłaniami. Diagnostyka przy pęknięciu kości łódeczkowatej Podstawowym badaniem dodatkowym w przebiegu diagnostyki złamania kości łódeczkowatej jest zdjęcie rentgenowskie (RTG) ręki. Niestety okolica ta jest wyjątkowo trudna diagnostycznie i pierwsze wykonane zdjęcie może nie uwidocznić złamania. Dlatego bardzo ważną częścią diagnostyki w tym wypadku jest badanie ortopedyczne oraz wywiad lekarski – jeśli lekarz na ich podstawie podejrzewa złamanie kości łódeczkowatej nadgarstka (nawet jeśli nie widać go w RTG) powinien zabezpieczyć pacjenta za pomocą gipsu i przeprowadzić dalszą diagnostykę. Może być to skierowanie na tomografię komputerową bądź rezonans magnetyczny lub na ponowne wykonanie prześwietlenia za 1-2 tygodnie. Leczenie i operacja kości łódeczkowatej Niewielka część złamań kości łódeczkowatej może być leczona zachowawczo za pomocą gipsu zakładanego na okres około 6 tygodni. Słabe ukrwienie tej okolicy sprawia, że gojenie złamań kości łódeczkowatej jest trudne i długotrwałe. Często leczenie operacyjne jako jedyne pozwala uniknąć poważnych powikłań i umożliwia osiągnięcie zrostu. Operacja kości łódeczkowatej zwykle polega na zespoleniu kości za pomocą śruby umieszczanej wewnątrz kości pod stałą kontrolą RTG. Konieczna jest zawsze, jeśli mamy do czynienia ze złamaniem przemieszczonym bądź wieloodłamowym, a także w niektórych przypadkach złamań nieprzemieszczonych. Rehabilitacja i powrót do sprawności Rehabilitacja złamania kości łódeczkowatej może trwać od kilku tygodni do nawet pół roku. Początkowo stosowane są zabiegi zmniejszające ból i obrzęk oraz odciążające rękę. W kolejnych fazach, po usunięciu unieruchomienia, następuje mobilizacja okolicy urazu, która ma na celu przywrócenie sprawności ręki sprzed złamania. Przed zdjęciem gipsu i rozpoczęciem tego etapu ważne jest wykonanie prześwietlenia, aby skontrolować zrost kości. Podczas rehabilitacji zastosowanie mogą znaleźć takie techniki jak terapia manualna, magnetoterapia, masaże wirowe, krioterapia czy kinesiotaping. W czasie całego procesu nie należy przeciążać ręki (np. nosząc torebkę czy zakupy). Jest to bardzo ważny element, ponieważ niezastosowanie się do tego zalecenia może znacząco opóźnić proces regeneracji lub doprowadzić do powikłań. Aby pamiętać o odciążaniu ręki warto przez pewien czas po zdjęciu gipsu nosić ortezę. Powikłania, które mogą wystąpić Powikłania najczęściej występują jeśli nie zostanie wdrożone leczenie. Zwykle ma to miejsce, kiedy pacjenci bagatelizują objawy i nie zgłaszają się do lekarza. Po jakimś czasie od złamania może wytworzyć się tzw. staw rzekomy, czyli brak zrostu. Powikłanie to może wystąpić nawet u 10% pacjentów prawidłowo leczonych. Możliwe jest także wystąpienie martwicy kości łódeczkowatej. Oba te powikłania związane są ze słabym unaczynieniem tej okolicy anatomicznej i wynikającymi z tego trudno zachodzącymi procesami gojenia. Więcej informacji z zakresu leczenia złamań w CMGamma dostępnych jest na podstronie chirurgia ręki. Nadgarstek – uważaj latem na „ciche złamania” Uraz kości łódeczkowatej stanowi od 60 do 80% wszystkich złamań kości nadgarstka. Rocznie dotyka kilkuset osób na każdą milionową populację, zwłaszcza w okresie sprzyjającym wszelkiej aktywności sportowej, to znaczy od wiosny do wczesnej jesieni. Ryzyko złamania kości łódeczkowatej wzrasta w przypadku sportów, w których jesteśmy narażeni na silny upadek na wyprostowane ręce, czyli np.: piłka nożna, jazda na rolkach, jazda na deskorolce, rowerze czy jazda konna. Złamanie nadgarstka dotyczy małej kości i początkowo nie wiąże się z dokuczliwymi objawami. W pierwszej fazie pojawia się tylko mały obrzęk i minimalny ból, jak przy zwykłym stłuczeniu. Dlatego większość osób bagatelizuje uraz. Z czasem pojawia się silny ból nadgarstka podczas chwytania oraz dyskomfort w momencie ucisku w miejscu tak zwanej „tabakierki anatomicznej”. Jest to sygnał, że sytuacja jest poważna i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej. Dodatkową przeszkodą w zdiagnozowaniu złamania jest to, że często bywa ono niewidoczne na zdjęciu rentgenowskim. Dotyczy to przede wszystkim urazów bez przemieszczenia, dlatego ortopedzi nazywają tę kontuzję „cichym złamaniem”. Aż w 40% podczas konsultacji lekarskich złamanie nadgarstka nie zostaje rozpoznane w porę, co ma ogromny wpływ na rozwój schorzenia. Kość łódeczkowata jest najważniejszą kością nadgarstka. Uszkodzenie jej ma bezpośredni wpływ na funkcjonowanie całej ręki, bowiem odbiera jej siłę, a ból utrudnia wykonywanie codziennych czynności. Nieprawidłowo rozpoznane i nieleczone złamanie prowadzi w konsekwencji do zmian zwyrodnieniowych oraz zniszczenia całego nadgarstka w perspektywie od 5 do 25 lat od momentu powstania urazu. Właściwa diagnoza w odpowiednim czasie może uratować sprawność ręki i uchronić chorego przed niepotrzebnym bólem związanym z operacją. Zabieg na świeżym złamaniu kości łódeczkowatej jest małoinwazyjny. Poprzez małe nacięcie skóry umieszcza się w kości specjalną śrubę, kontrolując jej poprawne wprowadzenie telewizją rentgenowską albo specjalną kamerą wewnątrz nadgarstka. Pacjent może już następnego dnia swobodnie poruszać ręką. Zabieg ten rekomenduje się jednak wyłącznie pacjentom, u których w porę rozpoznano kontuzję kości łódeczkowatej. – Komplikacje rozpoczynają się dopiero w momencie, gdy mamy do czynienia z zadawnionym złamaniem. W przypadku kości łódeczkowatej w tego typu sytuacjach bardzo trudno zmienić zrost – mówi dr Paweł Nowicki, specjalista ortopedii i traumatologii, chirurg ręki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. – Nieprawidłowy zrost to konsekwencja zbagatelizowania urazu. Leczenie zaburzeń zrostu kości łódeczkowatej jest dziesięć razy trudniejsze od zabiegu stosowanego w przypadku świeżego złamania. Operacja kości łódeczkowatej niesie ze sobą określone ryzyko powikłań oraz niepowodzenia, przede wszystkim z powodu: towarzyszących temu urazowi zaburzeń krążenia w odłamkach kości, trudności technicznych w osadzaniu implantów scalających kość, uszkodzeń tkanek otaczających kość przy operacji sposobem tradycyjnym. Zabieg trwa nawet do sześciu godzin. Wymaga przeszczepienia do nadgarstka kości z innej okolicy, najczęściej łokcia, biodra i kolana, oraz dodatkowych tętnic. – Medycyna wypracowała jednak sposoby, dzięki którym nawet w przypadku zadawnionego złamania możliwe jest przywrócenie dawnej sprawności nadgarstka. Operacja jest niezwykle trudna i wymaga specjalnych kwalifikacji, ale jest możliwa i wykonuje się ją w Polsce – wyjaśnia dr Paweł Nowicki. W przypadku gdy wszystkie sposoby zawiodą, pozostaje jeszcze rekonstrukcja nadgarstka za pomocą artroskopowej odbudowy kości łódeczkowatej przez „dziurkę od klucza”. Pierwsza taka operacja została wykonana w Polsce w 2012 roku w Szpitalu Centrum ENEL-MED. Jest to zabieg wymagający najwyższych umiejętności i nie jest powszechnie dostępny w Polsce. Prawidłowo wykonany daje jednak 95% szans na przywrócenie sprawności nadgarstka. Pacjenci, którzy zakończyli leczenie złamania kości łódeczkowatej, powinni być obowiązkowo poddani rehabilitacji. Dzięki specjalnym ćwiczeniom z zakresu kinezyterapii (terapia ruchem) dochodzi do pobudzenia ukrwienia oraz złagodzenia bólu, a z czasem przywrócenia całkowitej sprawności nadgarstka. dr Paweł Nowicki, specjalista ortopedii i traumatologii, chirurg ręki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. Posiada wieloletnie doświadczenie w leczeniu chorób i urazów nadgarstka – szczególnie przy użyciu metod małoinwazyjnych i artroskopowych. Wykonuje ok. 700 operacji rocznie, wykorzystując najnowocześniejsze techniki. W 2009 roku jako jeden z nielicznych lekarzy w Polsce zdał prestiżowy międzynarodowy egzamin z chirurgii ręki przed komisją europejską, złożoną z wybitnych chirurgów w tej dziedzinie. Jest członkiem i współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Ręki oraz członkiem zarządu sekcji chirurgii ręki Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Dr Nowicki należy również do Federacji Europejskich Stowarzyszeń Chirurgii Ręki (FESSH) oraz do Europejskiego Towarzystwa Artroskopii Nadgarstka (EWAS). Złamanie kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości budujących nadgarstek. Znajduje się po stronie promieniowej, w okolicach podstawy kciuka. Jest kością nieregularnie sześcienną, największą w szeregu bliższym. Z jednej strony łączy się z dalszym końcem kości promieniowej, z drugiej natomiast z kośćmi czworoboczną mniejszą i większą. Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem w obrębie nadgarstka. W większości przypadków dotyczy okolicy talii (ok. 65/ 75%), w następnej kolejności 1/3 bliższej części kości (15/20%), 1/3 dalszej ( oraz guzka kości (ok. 8 %). Uraz występuje głównie u mężczyzn w wieku 20 – 40, szczególnie sportowców. Dzieci oraz osoby starsze są mniej narażone. Złamanie często bywa bagatelizowane ze względu na nieznaczną bolesność oraz niewielki obrzęk. Z powodu słabego i nierównomiernego ukrwienia kości, złamania w jej obrębie mogą się słabo zrastać, co w konsekwencji może doprowadzić do jałowej martwicy i wczesnych zmian zwyrodnieniowych. Dotyczy to w szczególności złamań w okolicy 1/3 dalszej. Aby temu zapobiec niezbędna jest precyzyjna diagnoza oraz wdrożenie odpowiedniego postępowania leczniczego. Przyczyny Do złamania kości łódeczkowatej dochodzi najczęściej na skutek upadku na wyprostowaną kończynę górną ze zgiętym grzbietowo nadgarstkiem przy jego równoczesnym odchyleniu dopromieniowym. Tego typu urazy mogą powstawać podczas uprawiania dyscyplin sportowych, w których upadki występują powszechnie (piłka nożna, sporty walki, jazda na nartach). O miejscu złamania, decyduje w tym przypadku kąt zgięcia nadgarstka podczas upadku. Kąt większy niż 90 stopni uszkadza kość łódeczkowatą, natomiast kąt mniejszy niż 90 stopni – kości przedramienia. Złamanie może być także wynikiem uderzenia bezpośredniego (rzadziej) lub uderzania pięścią np. w worek treningowy (tzw. złamanie bokserskie), gdzie siła przechodzi przez II kość śródręcza i czworoboczną większą bezpośrednio na kość łódeczkowatą. Objawy Podstawowym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból zlokalizowany w okolicy tabakierki anatomicznej (promieniowa część nadgarstka). Dolegliwości nasilają się podczas oporowanej supinacji nadgarstka (odwracanie, rotacja zewnętrzna), także w czasie chwytania oraz przy ucisku okolicy dołka promieniowego (przestrzeń w kształcie trójkąta ograniczona ścięgnami, tabakierka anatomiczna ). Dodatkowo dolegliwości mogą nasilać się przy zwiększonym zgięciu dopromieniowym i dołokciowym nadgarstka oraz przy osiowym odciąganiu i dociskaniu kciuka. Kolejnym objawem złamania kości jest obrzęk, który lokalizuje się w okolicach podstawy kciuka oraz grzbietowej strony ręki. Może on powstać po kilku godzinach od urazu, a także bardzo szybko zmaleć. Charakterystyczne jest również zasinienie skóry w obrębie promieniowej części nadgarstka. Zazwyczaj pojawia się ograniczenie ruchomości, spowodowane dolegliwościami bólowymi oraz obrzękiem, a także tkliwość guzka kości łódeczkowatej. Złamanie, które nie będzie w porę właściwie zdiagnozowane, po czasie może dawać objawy podobne do niestabilności, z bolesnym przeskakiwaniem, nawracającymi obrzękami oraz ograniczeniem funkcji nadgarstka. Rozpoznanie Rozpoznanie złamanie kości łódeczkowatej jest możliwe na podstawie szczegółowego wywiadu, badania klinicznego oraz charakterystycznych objawów. W badaniu klinicznym najczęściej wykonuje się test ucisku tabakierki anatomicznej. Ból podczas ucisku może świadczyć o złamaniu kości, jednak podobne dolegliwości wywoła między innymi złamanie kości czworobocznej większej oraz złamanie wyrostka rylcowatego kości promieniowej. Bardziej wiarygodny powinien być test ucisku guzka kości łódeczkowatej. Brak bólu przy kompresji tej struktury, oznacza małe prawdopodobieństwo złamania, natomiast równoczesny brak bólu przy ucisku tabakierki, praktycznie je wyklucza. Diagnostykę w każdym przypadku rozszerza się o zdjęcia RTG, które powinny rozstrzygnąć ewentualne wątpliwości. Jeśli fragmenty kostne nie są przemieszczone, zdjęcia wykonane w krótkim czasie po urazie, mogą nie wykazywać szczeliny złamania. W tym przypadku wniosek o złamaniu oparty jest na analizie beleczkowania, a także warstwy korowej kości łódeczkowatej. Dodatkowym objawem sugerującym uszkodzenie kości może być zmiana położenia linii tłuszczowej łódeczkowatej, która w wyniku obrzęku oraz krwawienia po urazie, ulega wybrzuszeniu. Do prawidłowej oceny, niezbędne są zdjęcia w kilku projekcjach. Najczęściej wykonuje się projekcje: tylno – przednią z odchyleniem dołokciowym, boczną oraz skośne (z ułożeniem ręki z 30-60 stopniową supinacją oraz z 30-60 stopniową pronacją). Jeśli powyższe projekcje zdjęć nie wykazują złamania, a badanie kliniczne na to wskazuje, wykonuje się zdjęcia w kolejnych projekcjach. Można również wykonać inne badania obrazowe, z których najlepszym i najdokładniejszym będzie rezonans magnetyczny. Leczenie / Fizjoterapia Leczenie złamań kości łódeczkowatej może być zachowawcze lub operacyjne. Sposób postępowania leczniczego uzależniony jest między innymi od miejsca złamania, stopnia przemieszczenia oraz uszkodzeń współistniejących. Leczenie zachowawcze powinno obejmować złamania stabilne, bez przemieszczenia, w których szpara złamania nie przekracza 1 mm. W tym przypadku stosuje się opatrunek gipsowy, którego rodzaj, czas unieruchomienia czy odpowiednia pozycja, pozostają kwestia dyskusyjną. Najczęściej nadgarstek unieruchamia się na okres około 6 tygodni ( typ unieruchomienia najczęściej – rękawiczka balowa). Przy złamaniach 1/3 dalszej bez cech przemieszczenia, z reguły stosuje się krótką łuskę na okres 6 – 8 tygodni. Z kolei przy złamaniach 1/3 bliższej lub skośnych zalecane jest długie unieruchomienie przedramienia z łokciem w 90 stopniach zgięcia. Ogranicza się w ten sposób ruchy pronacji (nawracanie) i supinacji (odwracanie) przedramienia, które wprowadzają ruch na poziomie kości łódeczkowatej. W tym przypadku powinna obowiązywać regularna kontrola unieruchomienia (co 2 tyg.), z ewentualna korektą oraz zdjęciem RTG, w celu sprawdzenia zrostu kostnego. Wdrożenie leczenia operacyjnego wskazane jest przy złamaniach niestabilnych, z przemieszczeniem oraz urazami towarzyszącymi (kostno – stawowymi), także przy opóźnionym zroście kostnym, stawach rzekomych oraz jałowej martwicy kostnej. Zabieg chirurgiczny jest możliwy przy złamaniach stabilnych, bez cech przemieszczenia. Wykonuje się go zazwyczaj u ludzi młodych, aktywnych fizycznie (właściwa technika operacyjna daje szybsze i lepsze efekty niż długotrwałe unieruchomienie). Leczenie operacyjne polega na zespoleniu kości śrubą lub specjalnymi drutami. Zarówno po unieruchomieniu jak i po operacji wymagana jest odpowiednio przeprowadzona rehabilitacja. Stosuje się ćwiczenia lecznicze mające na celu odzyskanie siły oraz zwiększenie ruchomości nadgarstka. Dodatkowo, istotne jest przywrócenie czucia głębokiego i koordynacji nerwowo-mięśniowej. Powyższe czynności pozwolą odzyskać sprawność uszkodzonego nadgarstka oraz będą zapobiegać kolejnym epizodom urazowym w tej okolicy. Postępowanie rehabilitacyjne powinno trwać od kilku tygodni do 6 miesięcy. Złamania kości łódeczkowatej wymagają z reguły długotrwałego leczenia. Opóźniona diagnoza, niewłaściwe leczenie lub całkowite jego zaniechanie, zwiększają ryzyko wystąpienia powikłań, w tym zaburzeń zrostu kości. W konsekwencji może to doprowadzić do wystąpienia wczesnych zmian zwyrodnieniowych w obrębie nadgarstka. Podsumowanie Kość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka. Położona jest po promieniowej jego części, u podstawy kciuka. Złamania kości łódeczkowatej stanowią większość złamań w obrębie nadgarstka. Do urazu najczęściej dochodzi w wyniku upadku na wyprostowaną kończynę górną ze zgiętym grzbietowo nadgarstkiem oraz jego odchyleniem dopromieniowym. Może być również rezultatem uderzenia bezpośredniego w okolicę kości lub uderzania pięścią np. w worek treningowy. Uraz dotyczy z reguły mężczyzn w wieku 20 – 40 lat. Podstawowym objawem złamania jest ból w okolicy tabakierki anatomicznej, poniżej podstawy kciuka. Dolegliwości nasilają się podczas ruchów czynnych nadgarstka, w szczególności oporowanego nawracania i odwracania, a także podczas chwytania. Dodatkowo w miejscu urazu pojawia się obrzęk i zasinienie. Ograniczona jest również ruchomość stawu. Rozpoznanie złamania opiera się na szczegółowym wywiadzie, badaniu klinicznym oraz występujących objawach. Diagnostykę rozszerza się również o badanie RTG (zdjęcia w kilku projekcjach), a w razie wątpliwości wykonuje się rezonans magnetyczny. Postępowanie lecznicze w zależności od miejsca złamania, stopnia przemieszczenia oraz uszkodzeń współistniejących, może być zachowawcze lub operacyjne. Złamania stabilne, bez przemieszczenia leczy się zachowawczo (opatrunek gipsowy na kilka tygodni), natomiast interwencja chirurgiczna (zespolenie odłamów kostnych za pomocą śruby lub drutów) niezbędna jest w przypadku złamań niestabilnych, z przemieszczeniem oraz urazami towarzyszącymi, a także przy braku prawidłowego zrostu, jałowej martwicy lub u sportowców. Zarówno po unieruchomieniu w opatrunku gipsowym, jak i po operacjach, obowiązuje kilkutygodniowe (do 6 miesięcy) postępowanie usprawniające. Nakierowane jest ono na wzmocnienie siły oraz zwiększenie ruchomości nadgarstka, a także poprawę czucia głębokiego oraz koordynacji nerwowo – mięśniowej stawu. Prawidłowo przeprowadzona rehabilitacja wspomoże powrót do pełnej sprawności i będzie zapobiegać ponownym epizodom urazowym w obrębie ręki. Opracował: Leczenie zachowawcze polega w pierwszym etapie na unieruchomieniu ręki. Czas unieruchomienia dobierany jest indywidualnie dla każdego pacjenta. Poszczególne złamania nadgarstka są leczone zachowawczo w odmienny sposób. Rehabilitację można zacząć już w pierwszych dobach po złamaniu podczas unieruchomienia ręki. W zależności od typu złamania usztywnienie nosi się od 3 do 6 tygodni. Konieczny jest temblak na rękę – inaczej zrobi się obrzęk. Dzięki temu odciąża się też staw ramienny (bark). Zwracajmy uwagę, czy gips nie jest za ciasny i czy nie puchną palce. Kiedy zacząć rehabilitację po złamaniu? Kiedy zacząć rehabilitację po złamaniu? Tak naprawdę, po akceptacji lekarza prostą rehabilitację można rozpocząć już po paru dniach od złamania, jeszcze w trakcie unieruchomienia kończyny. Im szybciej zacznie się ćwiczenia tym szybszy będzie możliwy powrót do sprawności fizycznej. Jak rehabilitować rękę po złamaniu w nadgarstku? Rehabilitacja po złamaniu ręki w nadgarstku W okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Rehabilitacja po złamaniu ręki w nadgarstku polega na pracy nad odzyskaniem pełnego zakresu ruchomości w stawie oraz na wzmocnieniu siły mięśniowej. Jak długo zrasta się złamany nadgarstek? Leczenie złamań kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej bez przemieszczenia leczone jest zachowawczo w unieruchomieniu gipsowym przez okres 6-12 tygodni. U sportowców wyczynowych złamania stabilne mogą być leczone operacyjnie. Ile trwa leczenie złamania ręki? Proces zrostu kości trwa bowiem ok. 6 tygodni. Ocena wyników leczenia zachowawczego jest możliwa do dokonania po ok. 3 miesiącach od złamania, tj. Jak długo boli ręka po złamaniu nadgarstka? Powrót do formy i rehabilitacja po złamaniu mogą trwać nawet kilka miesięcy. W tym czasie możesz odczuwać dyskomfort i ból. Ile czasu trwa rehabilitacja po złamaniu kostki? Leczenie złamania kostki bocznej zwykle wymaga interwencji chirurga i długiej rehabilitacji. W zależności od typu złamania okres rekonwalescencji może trwać od 3 do 8 miesięcy. Złamanie kostki objawia się stałym bólem w okolicy urazu, ograniczeniem mobilności i obrzękiem. Czy po złamaniu ręki konieczna jest rehabilitacja? Rehabilitacja ręki po złamaniu — absolutna konieczność Rehabilitacja po złamaniu ręki, czy nogi to pierwsze, o co powinniśmy zadbać. W zależności od tego, jakie leczenie zostało w naszym przypadku zastosowane, musimy dopasować do niego sposób rehabilitacji. Ile trwa rehabilitacja po złamaniu palca? Jeśli chodzi o czas rekonwalescencji, należy wziąć pod uwagę co najmniej dwa tygodnie unieruchomienia kontuzjowanego palca, a do tego trzeba dodać około czterech tygodni rehabilitacji. Można zatem postawić hipotezę, że nieskomplikowane złamanie może zostać wyleczone w ciągu półtora miesiąca. Jakie zabiegi rehabilitacyjne po złamaniu nadgarstka? W przypadku złamania nadgarstka najczęściej zalecane są w ramach rehabilitacji: jonoforeza, krioterapia, magnetoterapia, laseroterapia. Jakie zabiegi rehabilitacyjne po złamaniu ręki? Fundamentem fizjoterapii po złamaniu ręki jest właściwie dobrany zestaw ćwiczeń wykonywany indywidualnie bądź pod okiem specjalisty czyli doświadczonego fizjoterapeuty. Do terapii warto dołączyć profesjonalne zabiegi z działu fizykoterapii, do których zaliczamy krioterapię, ultradźwięki, laser czy pole magnetyczne. Co robić z ręka po zdjęciu gipsu? Po usunięciu gipsu należy powrócić do codziennych aktywności angażujących również urażoną kończynę. Doskonałym ćwiczeniem kończyny jest na przykład wykonanie prania ręcznego w ciepłej wodzie z mydłem. Ile czasu zrasta się złamana kość? Całkowity zrost kostny osiągany jest dopiero po 6 miesiącach w zależności od rodzaju złamania i wieku pacjenta. Jak długo zrasta się kość Łódeczkowata? Najpowszechniejszą metodą leczenia nieoperacyjnego jest zastosowanie unieruchomienia w opatrunku gipsowym na okres nawet 12 tygodni (tak długo zrasta się kość łódeczkowata). Jak rozpoznać stłuczenie nadgarstka? wylewy podskórne w miejscu uszkodzenia naczyń krwionośnych, zwane powszechnie krwiakami lub siniakami, ograniczenie ruchomości nadgarstka, problem z wykonywaniem codziennych czynności, np. utrzymaniem sztućców, obrzęk stłuczonej okolicy, wyczuwalna przed dotyk wyższa temperatura stłuczonych tkanek.

rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej